Hoewel ik aanvankelijk dacht er met een tweetje vanaf te komen, blijft het aan me knagen als een puppy die nog veel moet leren, en daarom geen idee heeft wat hij aan het doen is.
Hij heeft het echt gezegd, Frank de Boer: we moeten in Oostenrijk de pijngrens opzoeken. Ik zal u de mêlee van persoonlijke ongemakken, en de daarmee gepaard gaande pijn ditmaal besparen, al kan ik verklappen dat je met vingerprothesen best snel kan typen.
Bij Ajax, en eigenlijk in de hele Eredivisie, pretendeert men aan topsport te doen. Dat vind ik prima, iedereen mag zijn mening hebben, we leven tenslotte in een vrij land, nietwaar. Maar, op zijn Louis': wat is de definitie van topsport? Nou...nou...heel goed! Het beste uit jezelluf halen! Goed zo. En! Hoe doen wij dat? Jaaaaaaaaaaa, door heel hard te trainen! En wat gebeurt er als je hard traint?
En daar gaat het fout, want het antwoord dat je krijgt is een Romariootje. Je wordt er een beetje moe van.
Om het beste uit jezelf te halen, moet je progressie boeken. En de enige manier om dat voor elkaar te krijgen is om door de pijngrens te gaan. Niet een keer, maar elke keer. Daarom hebben veel voetbalclubs tegenwoordig een laboratorium op het trainingscomplex staan, om de inspanningen te meten, en te zien wat iemand aankan, en nodig heeft om legaal te herstellen.
Het is een van de redenen dat de Maldini's en Totti's van deze wereld op hoge leeftijd nog meekunnen. Niet alleen verg(d)en zij het uiterste van zichzelf, zij hielden en houden zich tevens afzijdig van randverschijnselen die niet in het belang van hun carrière zijn.
Bij Ajax doen ze dat anders. Daar gaan ze met hun tijd mee, en snappen dat voetballers eigenlijk beroepsgangsta's zijn die om af en toe buiten het nachtleven te komen wat frisse lucht happen op een al dan niet naturel grasveldje. Zo blijven ze in conditie om hun core business beter te kunnen uitoefenen. En passant kunnen die Scandinavische bleekgezichten nog een beetje kleur op hun wangen krijgen, zodat ze minder op The Walking Dead lijken. Maar Ajax is in Revolutie, dus ze gaan verder.
Het clubbeleid is om voetbal als primair beroep uit te oefenen, en vanwege de Revolutie komen ze met visionaire ideeën. Om de mentale weerbaarheid van de spelersgroep te verhogen hebben ze structurele problemen in de directie gecreëerd. Zo leren de tieners omgaan met krachtenvelden bij hun toekomstige werkgevers, en ze vooral te negeren.
Ook nieuw dit jaar, de pijngrens opzoeken. Dat is een soort verstoppertje spelen, maar dan met jezelf. Een of andere speciaal voor dit doel ingevlogen goeroe, Zonnekoning John Troost, legt uit dat als jij jezelf in verbinding stelt met de zon, en je dat lang genoeg volhoudt, een mentale inspanning, de pijngrens zich vanzelf openbaart, wat een fysieke belasting is. Zo train jij jezelf volledig, zonder dat jij je overmatig hoeft in te spannen. Het is een nieuwe variant op wie geschoren wordt, moet stilzitten, maar dan vertaald naar de skillboxes van de 21e eeuw.
De Boer wil dat Ajax de pijngrens in Oostenrijk zoekt. Ik wil dat clubs als Ajax zich realiseren dat het NL clubvoetbal een broodnodige sportieve impuls nodig heef; niet in oefenpotjes, maar in de Europacups.
Als ze in Amsterdam echt de pijngrens willen opzoeken, dan adviseer ik een Rotterdamse SM kelder.
Met Gerard Cox als Dominator.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten