Terwijl Feyenoorders
nog steeds op zoek zij n naar scherven van hun naan flarden gespeelde
sportziel, is ook Frank door zijn lijmvoorraad heen. Broer Ronald had maar
weinig woorden nodig om de misère van zijn broer samen
te vatten: eehh…ja, nee, ja…die baalt er wel van, ja. Voor wie thuis is in het
“lul op!” jargon van de Gebroeders weet dat Frank aan
diggelen is.
In Nederland mag
je het niet zeggen, maar zijn prestaties bij Ajax waren niet overtuigend.
73,76,76 en 71. Dat waren de puntentotalen van de kampioenschappen. Ook in Europa
maakte Ajax diepe indruk met vergelijkbare cijfers. En oh ja, tegen De Graafschap toonde hij met
zijn wisselbeleid aan dat het “ik-mag-je-gehalte” belangrijk voor hem is; vandaar dat hij Riedewald
naar Palace haalde.
84 en 77, het
aantal dagen dat hij respectievelijk Inter en Palace diende. Rustig maar, beide
clubs zijn een draaideur voor trainers, maar iemand die twee maal zo vlotjes wordt
bedankt voor bewezen diensten zal toch echt een beetje in de spiegel moeten
kijken. Misschien wel een beetje boel.
Wat hij dan
behalve zijn nieuwe botoxhoofd ziet, weet alleen hij.
Wij weten dat hij bij een
gevallen topclub en een degradatiekandidaat niet in zijn opdracht is geslaagd,
loze beloftes van de clubleiding ten spijt; je moet anticiperen op wat je wel
hebt, en jezelf niet groter maken dan je bent. In The Sun, met wie je beslist
vriendjes moet blijven als je naar Engeland gaat verhuizen, stond een artikel
over zijn drang om te laten zien hoe goed hij is, ondanks dat hij pas een jaar
of elf niet meer speelt, en zijn indrukwekkende communicatieve vaardigheden. Een
dergelijk verhaal stond een krap jaar geleden ook in een Italiaanse krant. Frank
moet nog maar eens Van Gaal’s Totale Mens Principe
gaan herlezen.
Leo’s transformatie begon vorig jaar zomer. Het kleine
olijke mannetje met bloempotkapsel werd ingeruild voor een geblondeerde gast
met een Chicago Bulls shirtje, een hond en een baard. Nadat de wereld hem nog
steeds beschouwde als de vrolijke vlo, maakte hij een statement en trakteerde
zichzelf op een plakplaatje. Alsof hij in stilte wilde schreeuwen hoe
ongelooflijk ruig en gevaarlijk hij wel niet kon zijn, ook buiten het veld.
Maar
het was ook zijn manier om te zeggen, ik ben ook maar een mens, hoor. Louis zei
dat ooit eens in de kleedkamer van Bayern München, en liet om zijn woorden kracht bij te
zetten zijn broek zakken. Het zou niet
meer goedkomen daar met hem. Leo daarentegen
is nog steeds behoorlijk op dreef, maar lijkt zijn losgeslagen “persoonlijkheid” niet meer onder controle te hebben. Zijn ziel is
ermee aan het joyriden.
Leo moet en zal kennelijk zijn Argentijnse flaters met
iets compenseren. En in die missie slaagde hij glansrijk. Na een onschuldige
botsing tegen Juventus eiste hij met veel misbaar een gele kaart voor zijn
tegenstander. In dat proces legde zijn hand op de nek van de scheidsrechter. Die
aarzelde gelukkig geen moment, en gaf Leo geel, die meteen reageerde door te
zeggen ik? Wat heb ik gedaan?
Nog niet eerder zag ik een groot sportman zo hard
van zijn sokkel storten als Leo, inclusief Lance, die was alleen sneller en
slimmer dan de rest geweest, meer niet.
Nog maar eens
zien wie na dinsdag jl. mijn vriend Cristiano nog belachelijk durft te maken.
