donderdag 28 februari 2013
De Rijzende Tafel
Het bipolaire karakter van de Nederlander is fascinerend. Enerzijds is het cultureel erfgoed om iemand tot onder zijn schoenzolen te feliciteren met diens tekortkomingen, althans volgens de wijze criticaster, om vervolgens bij een weerwoord van het slachtoffer te gaan klagen over diens gebrek aan respect.
Wilfred Genee is de ultieme vertegenwoordiger van dit kaliber Medelander. Allereerst krijgt hij maar geen genoeg van het oeverloos herhalen van blooper filmpjes. Alsof het publiek het IQ heeft van een zwakbegaafde 4-jarige waardoor het alles minstens acht keer moet zien, en dat het liefst een heel seizoen lang. Neem de uitzending waarin de aftocht van Hans Kraaij Jr. twaalf keer werd vertoond, om na de reclame weer op de buis te worden geslingerd, eveneens met herhalingen. Stel je voor dat iemand het niet had begrepen.
Dat Genee de enige is die het dan nog leuk vindt, ontgaat hem. De enige ruimte binnen zijn buitenproportionele ego is een piepklein gaatje. Telkens als hij iemand afzeikt komt achter die woordenstroom een miniatuurplassertje door dat speldenprikje naar buiten. Hierdoor verheft de presentatietafel zich enkele millimeters. Hij zwaait altijd met zijn knuistjes om de aandacht van die rijzende tafel af te leiden.
Wilfred lijdt aan het Syndroom van Frits. Patiënten delen enorm graag uit, lachen om eigen ‘grapjes’ omdat niemand anders dat doet, maar kunnen niet incasseren. Bij het geringste weerwoord, worden zij valser dan Geer, Goor, Patty en Albert samen. De naamgever van dit ziektebeeld, Frits Barend, gooide er af en toe zelfs een buitenproportioneel rechtszaakje uit om de klager op zijn plek te zetten.
Willy is meer van deze tijd. Het thuisfront, waarmee hij toch al de hele uitzending zit te Whatsappen, vooral als voetbal het onderwerp is, gaat direct Googelen om alle hele, halve, en non-misstappen van de querulant in kwestie boven water te halen. Daarna wordt de betreffende persoon, venijnig en met een vilein glimlachje, gefileerd.
Een oud spreekwoord zegt: ‘wie geschoren wordt, moet stilzitten’. Maar Genee draagt een pruik en heeft geen gezichtsbeharing, dus voor hem geldt die norm niet. Humor is hem vreemd, hij mislukte niet voor niets als cabaretier, dus profileert hij zich graag ten koste van een ander.
Iwan van Duren lag er ooit eens iets minder florissant bij na een ongelukje, dus daar moesten smakeloze opmerkingen over worden gemaakt. Jan Boskamp kampt met wat gezondheidsdingetjes, ook dat is enig om hem mee te treiteren. Aad de Mos, ook die programmagast moet worden aangepakt. Etcetera.
Alleen Hans Kraaij Jr. hoort niet in dit rijtje. Die krijgt thuis alleen billenkoek met de plumeau en die pijn kan hij inmiddels verdragen. Daarom komt hij geregeld langs voor een uurtje verbale geseling, want de honderdduizend keer herhaalde filmpjes irriteren slechts, en die kan ook hij dromen.
Genee’s Studio Sport illusie bleef precies dat, maar zijn eigen talkshow bevalt hem uitstekend. Het programma heet weliswaar Voetbal International, dankzij de door hem gegijzelde zendtijd is het verworden tot de Grote Meneer Kaktus show 2.0.
Minachting van de kijker? Ja, en? Zolang de tafel maar wiebelt!
Wilfred Genee is de ultieme vertegenwoordiger van dit kaliber Medelander. Allereerst krijgt hij maar geen genoeg van het oeverloos herhalen van blooper filmpjes. Alsof het publiek het IQ heeft van een zwakbegaafde 4-jarige waardoor het alles minstens acht keer moet zien, en dat het liefst een heel seizoen lang. Neem de uitzending waarin de aftocht van Hans Kraaij Jr. twaalf keer werd vertoond, om na de reclame weer op de buis te worden geslingerd, eveneens met herhalingen. Stel je voor dat iemand het niet had begrepen.
Dat Genee de enige is die het dan nog leuk vindt, ontgaat hem. De enige ruimte binnen zijn buitenproportionele ego is een piepklein gaatje. Telkens als hij iemand afzeikt komt achter die woordenstroom een miniatuurplassertje door dat speldenprikje naar buiten. Hierdoor verheft de presentatietafel zich enkele millimeters. Hij zwaait altijd met zijn knuistjes om de aandacht van die rijzende tafel af te leiden.
Wilfred lijdt aan het Syndroom van Frits. Patiënten delen enorm graag uit, lachen om eigen ‘grapjes’ omdat niemand anders dat doet, maar kunnen niet incasseren. Bij het geringste weerwoord, worden zij valser dan Geer, Goor, Patty en Albert samen. De naamgever van dit ziektebeeld, Frits Barend, gooide er af en toe zelfs een buitenproportioneel rechtszaakje uit om de klager op zijn plek te zetten.
Willy is meer van deze tijd. Het thuisfront, waarmee hij toch al de hele uitzending zit te Whatsappen, vooral als voetbal het onderwerp is, gaat direct Googelen om alle hele, halve, en non-misstappen van de querulant in kwestie boven water te halen. Daarna wordt de betreffende persoon, venijnig en met een vilein glimlachje, gefileerd.
Een oud spreekwoord zegt: ‘wie geschoren wordt, moet stilzitten’. Maar Genee draagt een pruik en heeft geen gezichtsbeharing, dus voor hem geldt die norm niet. Humor is hem vreemd, hij mislukte niet voor niets als cabaretier, dus profileert hij zich graag ten koste van een ander.
Iwan van Duren lag er ooit eens iets minder florissant bij na een ongelukje, dus daar moesten smakeloze opmerkingen over worden gemaakt. Jan Boskamp kampt met wat gezondheidsdingetjes, ook dat is enig om hem mee te treiteren. Aad de Mos, ook die programmagast moet worden aangepakt. Etcetera.
Alleen Hans Kraaij Jr. hoort niet in dit rijtje. Die krijgt thuis alleen billenkoek met de plumeau en die pijn kan hij inmiddels verdragen. Daarom komt hij geregeld langs voor een uurtje verbale geseling, want de honderdduizend keer herhaalde filmpjes irriteren slechts, en die kan ook hij dromen.
Genee’s Studio Sport illusie bleef precies dat, maar zijn eigen talkshow bevalt hem uitstekend. Het programma heet weliswaar Voetbal International, dankzij de door hem gegijzelde zendtijd is het verworden tot de Grote Meneer Kaktus show 2.0.
Minachting van de kijker? Ja, en? Zolang de tafel maar wiebelt!
Abonneren op:
Posts (Atom)