Ploppen, Plopte, Geplopt

Geplopt

Omdat ik niet zo actief ben op Twitter, ik zou niet eens weten hoe mijn account heet laat staan wat mijn achtwoord is, volg ik geen voetballers, behalve mijn vriend Cristiano natuurlijk. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven nog nooit te hebben gelezen in welke vrouwelijke huidplooi hij dit keer zijn neusring heeft verloren.

Omdat ik digitaal dus vrij achterlijk ben ontgaan mij ook de laatste ontwikkelingen op het vlak van de Nederlandse taal. Het lot van de immigrant die zich moet behelpen met normale websites. Daarom richt ik mij vandaag op het werkwoord ploppen. Dat is Nieuw-Nederlands voor de pruim op het sap zetten, en voor wie dat ook niet snapt; da’s dus gewoon ouderwets Kätsen ende Nøkebøken.

Dat zit zo. Recent plaatste een jongedame een foto van zichzelf op Twitter waarbij ze aangaf net klaar te zijn met een stukje ploppen voor semi-gevorderden met ene Stefano Denswil, Es Die. Wie? Denswil is een 20-jarige Ajacied. Als u hem niet kent, geen paniek, de centrale verdediger speelde afgelopen seizoen 4 competitiewedstrijden, dus duidelijk weer een megatalent uit Johan's opleiding. Dat dan weer wel.

Het is een gegeven dat veel voetballers ongegeneerd van alles op het web plempen, maar in dit geval was het de jongedame in kwestie. Kennelijk denderde de endorfine in een dermate hoog tempo door haar vers geplopte lichaam dat ze high als André’s Vlieger vond dat haar moeder dit beslist moest weten. Daarbij vergat ze dat je tegenwoordig niets meer op Twitter kan zetten zonder dat zelfs ik er van weet.

Omdat een bepaald slag voetballers een gangster imago cultiveert, zie Wesley’s Hummer, een heuse Yolanthe aan zijn arm en een zonnebril formaatje Elton John, zal Stefano’s imago bij de matties de Vlieger van zijn vriendin achterna gaan. Zoals we op de foto zien geeft Stefano haar nog wel een kusje, maar moet zij zichzelf even nastrelen, want dat doet hij niet, zoiets is niet cool natuurlijk. Niet echt gangsta om die bitch ff na te pimpen, weetjewel.

Es Die heeft in elk geval zijn fifteen minutes of fame te pakken, en een pittig gesprek met zijn trainer waarin weinig geplopt zal zijn. Frank de Boer is niet zo van dit soort geintjes en aangezien hij Ajax erg serieus neemt en drie keer op rij kampioen is geworden is het simpel, Frank is de baas. Geen publiek geplop voor Stefano meer. En de dame?

Navraag leert dat zij niet tot de vaste entourage van Es Die behoort, wat Stefano’s plopmeterpuntentotaal weer ten goede komt. Vroeger spaarde men Paniniplaatjes, tegenwoordig verzamelt men kennelijk The Real Deal. Ik ben dan ook erg nieuwsgierig naar de collectie van deze jongedame, die in ieder geval geen Ruby heet en ook nog eens meerderjarig is.

Wellicht heeft ze een praatclubje met haar vriendinnen, waar ze een intercultureel uitwisselingsprogramma starten. “Ik heb mij drie keer door dezelfde witte laten ploppen, wie heeft een bruine voor me? Een Chinees is ook goed.” Op deze wijze bevorderen deze dames het integratieproces. Voeg daar nieuw vocabulaire aan toe en zie daar: 

De jeugd heeft echt de toekomst.

Norwich City: Topclub

In het immer verschuivende voetballandschap staren velen zich nog steeds blind op Engeland. Het heerlijke, milde klimaat en topkok Gordon Ramsay, die weliswaar vrij druk is het wereldrecord horecaondernemers uitschelden voor zijn TV programma omdat anders geen hond kijkt te verbeteren, in plaats van extra Michelin sterren te plukken, ziet hij toch kans om een exquise fish & chips op tafel te krijgen. Verder spelen bij de topclubs amper Engelsen, maar schijnt de Premier League weldegelijk het Walhalla te zijn vanwege het hoge niveau van de competitie. Prijzen winnen doe je uitsluitend in Manchester, vraag maar aan Van Persie die in tien jaar Engeland welgeteld één landstitel won.

Inmiddels is er een nieuwe grootmacht in het Engelse voetbal in de maak: Norwich City. Ricky van Wolfswinkel verruilde Sporting Lissabon, een topclub in problemen, voor deze prachtclub. Jaja, het staat er echt. Hoewel de spits naar andere clubs kon liet hij zijn gevoel spreken, en tekende voor het hyperambitieuze Norwich. Volgens Ricky is deze anonieme middenmoter tot veel dingen in staat.

Ook Leroy Fer liet Everton voor wat het was en tekende een lucratief contract voor de Kanaries, (niet te verwarren met Brazilië, want dat zijn natuurlijk de Goddelijke Kanaries) en liet weten enorm blij te zijn om voor deze prachtclub te mogen spelen. Behalve twee League Cups won Norwich City nog nooit een prijs, en de hoogste klassering ooit was een derde plek. Kortom, Norwich is een Traditionsverein, jawohl!

Ook Toivonen staat op de radar van deze vereniging, maar hij weet het nog allemaal niet. Hoogst opmerkelijk, aangezien de zichzelf overschattende Zweed naar een club kan die veel overeenkomsten heeft met PSV: er spelen wat Nederlanders die aardig kunnen ballen, het elftal is getuige de elfde plaats lekker labiel, en prijzen pakken is niet belangrijk. Maar Norwich speelt Premier League, weetjewel.

Keerzijde van deze toptransfers is natuurlijk dat ze volledig uit beeld raken bij Oranje. Nu is dat geen ramp, dankzij Louis sneuvelen we komend WK in de poulefase, omdat hij nu eenmaal van jong en onervaren houdt, lees niet met vedetten kan omgaan. Echter ende reeds, na 2014 zijn er ook nog toernooien en is er geen Louis meer als bondscoach. De kans dat zijn opvolger die kant uitkomt is echter nihil.

Fer en Ricky zal het waarschijnlijk een zorg zijn, die liggen de halve dag op de bank en bekijken hun afschriftjes. Die van Ricky zijn iets beter gevuld, omdat Leroy nog wel eens de neiging heeft een impulsaankoop te plegen, om zich daarna pas te realiseren dat het beest niet in de lift van zijn flatgebouw past.

Kennelijk weten beide heren niet dat het beste voetbal momenteel in de Bundesliga wordt gespeeld, een competitie ergens ten oosten van Nederland. Toegegeven, de verwachte suprematie van Bayern München zou nog wel eens een kleine smet op de feestvreugde kunnen zijn, maar toch is op zich alles mogelijk. Brede top, sterke subtop en spelen op de toppen van je tenen, omdat iedereen daar gründlich traint en er grotendeels een keurige arbeidsethiek op nahoudt.

Norwich City of VfL Wolfsburg (ook 11e). Ik zou het wel weten.

Stop de Persen, Mollema staat Derde

De jongste bediende kwam met een verhit gezicht de drukkerij binnengerend, waarbij hij net niet over zijn eigen benen struikelde. Nadat hij zijn adem min of meer onder controle had, nam hij zijn pet af en keek iets omhoog naar de rijzige gestalte van de zetter, wiens laatste haarrestanten als een krans zijn glimmende schedel van een borstelig aureool voorzagen.

Nadat de jongeling het grote nieuws had verteld staarde de zetter naar zijn met drukinkt besmeurde schort. Na enige aarzeling besloot hij toch maar het grootste lettertype te gebruiken. Immers, na wel één derde van de Tour te hebben gereden, stond een landgenoot op de derde plek, dus dat was nieuws. Groot nieuws!

Natuurlijk, van een land dat een verloren WK finale uitbundig viert en een politicus in plaats van een voormalig topsporter richting het IOC duwt moet je niet al te hoge verwachtingen hebben. Zodra die heroïsche rondvaart weer ergens opduikt ben ik binnen één seconde grijs en vervolgens lijd ik aan een dagenlange hikaanval. Inmiddels is daarbij een Eurlingetje in mijn rechterlong geconstateerd, wat het ademhalen niet eenvoudiger maakt. Richard Krajicek of Pieter van de Hoogenband, of het halve vrouwenhockeyelftal leken mij beduidend geschikter.

De artikelen over Mollema gisteren suggereerden dat hij het podium op de Champs Elysees had gehaald. Dan nog, het is slechts de derde plek en die telt niet in de sport. In Nederland is een podiumplek echter goed voor een ritje door zijn geboortedorp en het ereburgerschap van het land. Echter ende reeds, over twee weken staat hij ergens buiten de top tien, want zelfs in dopinggebruik blinken wij niet uit, zie Michael Boogerd die vooral wordt herinnerd als de winnaar op La Plange, in plaats van een stapel truien en rijen etappes.

Niet voor niets worden de meest aansprekende prestaties behaald door eigenwijze sporters die afwijken de nationale mentaliteit. In 1988 wonnen Nico Rienks en Ronald Florijn een gouden roeimedaille door zich geheel anders voor te bereiden dan de rest, lees heel hard te trainen, veel te rusten en alles in het teken te stellen van de Hoofdprijs, Olympisch Goud. Ook hun studie werd op een lager pitje gezet.

De Holland 8 en Volleyballers van 1996 zijn andere voorbeelden. Beide ploegen trokken hun eigen plan, ver weg van de gezellige kneuterigheid. Direct kregen zij met ferme kracht het stempel “maniakaal” op hun voorhoofd geramd. Doe toch normaal, joh, gekkie. Maar oh wee als ze winnen…Dan zijn wij er gezellig als de kippen bij om in polonaise de zege te vieren. Net als de wereldtitel honkbal vorig jaar, behaald door Curaçaoënaars en een verdwaalde Nederlander. Ineens was het een Oranje boven holladiejee van heb ik jou daar.

Nederlandse voetbalclubs die de Europa League niet serieus nemen, omdat ze via de competitie de Champions League willen halen, maar door hun minachting voor de EL punten verspelen, waardoor de begeerde CL plekken op de tocht komen te staan. Heerlijk gewoon!

Nederland en topsport, het is als zonnebaden op de maan.

De smerige dolkstoot van een wanhopige sportbond

Vaste lezers weten dat ik het wielrennen al jarenlang niet meer volg. Dit vanwege de hypocrisie binnen de bond en koersdirecties die loodzware wedstrijden presenteren en tegelijkertijd mordicus antidoping zijn. Zoals Armstrong vorige week in een interview zei: de Tour schoon winnen kan niet. En datzelfde geldt voor de Giro en de Vuelta.

Lance is er over krap drie weken niet bij, als de honderdste Tour in een avondrit op de Champs Elysées eindigt. Alle levende oud-winnaars zijn erbij. Jan Ullrich (’97), Bjarne Riis (’96), die beiden toegaven doping te hebben gebruikt mogen lekker aanschuiven bij de feestelijkheden. Ook Eddy Merckx, Joop Zoetemelk en tal van andere betrapte coryfeeën worden in het Franse zonnetje gezet als helden die pagina's heroïsche Tourgeschiedenis schreven. Deze hypocrisie heeft zoveel maagzuur geproduceerd dat ik een plastic zak onder mijn slokdarm heb moeten hangen, omdat mijn maag is verpulverd.

Marco Pantani won de chaotische Tour van 1998 ( de Tour Dopage met het Festina schandaal), en was daarmee de laatste echte klimmer die de ronde wist te winnen. In de stijl van Federico Bahamontes (’59)  en Lucien van Impe (’76), (twee andere grote klimmers) maakte de kleine Italiaan het verschil in het hooggebergte. Hij profiteerde van een zwakke dag van Der Jan die vermoedelijk een verkeerde spuit in zijn Duitse kont had laten zetten.

Pantani was een aparte. In de Italiaanse krant l’ Occidentale  staat de volgende anekdote. In 1992 had de 22-jarige Pantani de amateurversie van de Giro gewonnen en werd begeerd door profploegen. Hij stond op het punt een contractje te tekenen, voor een minimaal salaris, en vroeg aan de ploegleider hoeveel geld hij zou krijgen indien hij de Giro of Tour zou winnen. De verbijsterde manager kon de branie wel waarderen en herschreef het contract, zodat Pantani, in geval van het onwaarschijnlijke, een mooie cent zou verdienen. Zes jaar later won hij beide koersen.

Daarna ging het helemaal mis. In 1999 werd hij, vlak voor de start van de laatste bergetappe in de Giro, die hij weer zou winnen, uit de koers genomen. Zijn bloedwaarde was te hoog (52% waar 50% de limiet was.). De Piraat was zo gedesillusioneerd dat hij naar de coke greep.

Zijn laatste grote zege was in 2000 op Mont Ventoux, waar Armstrong de Italiaan de ritzege gunde. De Amerikaan deed het uit respect voor zowel de berg als de klimmer, maar Pantani was furieus en voelde zich vernederd. Enkele dagen later won hij nog de rit naar Courchevel, en dat was het laatste wapenfeit van de immens populaire renner.

Pantani verdronk in het moeras van zijn instabiele geest, en overleed op Valentijnsdag 2004 in een hotelkamer in het Italiaanse Rimini, waar hij zich al enkele dagen had opgesloten. Autopsie wees uit dat een overdosis cocaïne hem fataal was geworden.

De voorzitter van de UCI, de internationale wielerfederatie, Pat McQuaid wil Pantani nu postuum strippen van zijn Tourzege. U begrijpt, de plastic zak in mijn lichaam is vervangen door een bak van gewapend beton, gesloopt uit oude bunkers hier in de omgeving.

De wielrennerij is van hypocriet en geflipt teruggevallen naar ronduit achterlijk.

Ik wens u veel plezier met de Tour, en vergeet niet dat de winnaar 100% gegarandeerd vol zit met chemicaliën waarvan u en ik niet eens weten dat ze bestaan.Want een grote ronde winnen zonder doping is nog steeds niet mogelijk. 

Met dank aan hen die de koersen en de sport organiseren en reguleren en geen middel schuwen om selectief oud-winnaars te weren van het festijn dat Tour de France heet. 

Ben benieuwd welke doping die dames en heren tot zich nemen, want dit soort willekeur kan niet uit nuchtere hoofden komen.