Het opportunisme in de
voetballerij is grenzeloos. In onze genadeloze honger naar nieuws jagen wij
spelers en trainers op, om elke dwarszittende visgraat ter hoogte van de derde
nekwervel aan een grondige analyse te onderwerpen. Maar waag het niet als
speler of trainer om je emoties te tonen, want dan staan de moraalridders met
hun Calvinistische vingertje te schudden. Foei!
In de voetballerij heb je
een slag mensen rondlopen die worden betiteld als winnaars. Zij die er alles
aan doen om te winnen. Mocht dat een keertje niet lukken, het blijft immers
sport, dan slaan de stoppen door, en vliegen reclamebordsplinters en lichaamsdelen
van voorzitters door de lucht.
Hooligans zijn dus ook
winnaars, aangezien zij zich eveneens na een verloren wedstrijd laten gaan. Ook
na een gewonnen potje, overigens, maar dit geheel terzijde, de adrenaline moet
er hoe dan ook effe uit, he. Ook dat kenmerkt een winnaar, temperament.
Onze Italiaanse vriend Graziano
van Feyenoord, groot gemaakt door supporters, vanwege zijn doelpunten en geile
uiterlijk, praatprogramma’s, vanwege zijn doelpunten en geile uiterlijk, en een
boek over hem, waarin hij vertelt over zijn doelpunten en geile uiterlijk, is
nu de gebeten, zij het ietwat geile, hond.
Nadat hij zijn
frustraties over het mislopen van de landstitel de vrije ruimte liet, staat
iedereen klaar om hem nu hardhandig van de sokkel te sjorren waar ze hem zelf met
veel kabaal hebben opgezet. Ineens is hij geen winnaar meer, maar geschift.
Los van het feit dat Feyenoord
opmerkelijk verval vertoont in de tweede helft van een wedstrijd, indien een
stuk of drie schoonzonen behept waren geweest met een beetje Pellé mentaliteit,
zou Feyenoord nu op koers liggen om de dubbel te winnen. Nu mag Ajax de
prijzenkast gaan vullen, om in februari 2015 weer genadeloos te worden
afgeslacht in de Europa League door een derderangs clubje, met een goede dokter
op de bank, en een stelletje winnaars in het veld.
Wekelijks klagen de heren
kenners en analisten over de kwaliteitsarme Eredivisie. Een combinatie van te
jonge spelers en gebrek aan mentaliteit is de oorzaak van de verschraalde
competitie. Kortom, in Nederland is het dus nooit goed. Pelle is ineens
gestoord en Stefan de Vrij is een watje. Zodra de Feyenoord verdediger er in
wil kletsen, doe hij dat zacht gezegd onhandig. Maar hij probeert het in elk
geval. Uiteraard is dat niet naar de zin van de volgers, die maar niet willen
begrijpen dat tijden veranderen.
Gelukkig lopen er in de
Eredivisie geen slopers van het kaliber Pepe en Sergio Ramos rond. Winnaars die
lachend je onderbeen in drie stukken schoppen en vervolgens de scheidsrechter
te lijf willen gaan omdat die het lef heeft een gele kaart te trekken.
Nu heeft Theo Janssen
zijn afscheid aangekondigd, en loopt iedereen te zemelen dat hij rookt en
drinkt. Feit is dat het voor hem de juiste balans was, en dat zijn
voetbalkwaliteiten er niet onder hebben geleden. Integendeel. Maar ook Theo is
een winnaar, en die hebben nu eenmaal iets extra’s. Soms blijven ze op het
randje, een enkele keer vallen ze erover.
Het zij zo. Sport en
emotie zijn met elkaar verstrengeld als Bobbi Eden in een kluwen pielemuizen.
