WIJ ZIJN DE BESTE

Rustig surfend over de deining van de internationale media, koffie binnen handbereik en kat op schoot, dommelend vanwege de aangename zomerwarmte die ons vriendelijk knuffelt, zie ik dat de kater in kwestie zijn kop naar het beeldscherm wendt.

Het volgende moment voel ik vier sets nagels in mijn benen, en stroomt het bloed uit alle wonden. Nadat ik met mijn laatste krachten de naald van een verse zak EPO in mijn ader steek, begin ik met het dichtnaaien van de kwetsuren, vol ongeloof starend naar mijn beeldscherm.

Kledingsponsors van voetbalclubs maken veel werk van het reserve tenue. Sommigen zijn zwart, andere in de kleuren van de lokale regio, en de meest extreme versies zijn roze. Wat ik echter voor mijn neus heb, is verbijsterend. Daarom deel ik het graag met je. Dit, lieve lezeressen, beste lezers, is niets anders dan het nieuwe uittenue van Bayern München. Lees even mee:

Bayern’s new away kit is classic on the one hand and stylishly cool on the other. Inspired by the current street wear fashion trend, the standout elements on the white shirt are the broad stripes in burgundy & tribe blue.

Hieruit kunnen wij opmaken dat de Duitse jeugd zich massaal in den Hollandschen Driekleur hijst voordat ze naar school of disco gaan, Heineken drinkt, Peter Jan Rens onderdak biedt, en besloten heeft dat Silvie de lekkerste vrouw is die daar rondloopt.

  

Heeft Nederland, negenenzestig jaar na dato, of voor de voetbalfreaks veertig jaar na dato, dan eindelijk wraak genomen door Duitsland mentaal in te lijven? Wat met wapengekletter nimmer mogelijk zou zijn, is met voetballen eindelijk gelukt. Zowel spelers van Bayern als de Duitse bondscoach hebben aangegeven dat zij de Hollandse school hebben geïmplementeerd. De puzzelstukjes vallen in elkaar.

Wij zijn gewoon wereldkampioen geworden, want wij speelden de finale in onze nieuwe uittenues van het komende seizoen. En passant hebben we met ons jeugdteam op hetzelfde toernooi het brons gepakt. Want, zo heeft mijn vriend Louis ons geleerd, wij zijn de beste!  

Toch vraag ik mij wanhopig af wat een Duitse club, pardon, wat Der Rekordmeister bezielt om de Nederlandse vlag op het uittricot te laten zetten. Komen er tegen het einde van de transferperiode zes Nederlanders bij? Hebben ze stiekem Arjen Robben gekloond, om de aanval en het middenveld op die manier meer snelheid te geven? Gaat Uli Hoeness zich in zijn cel in Landsberg laten naturaliseren uit schaamte en berouw voor zijn fraude om zo het Duitse volk te ontlasten?

Ineens snap ik het. Duitsland gaat de titel van 1974, gewonnen dankzij wat doping, teruggeven, en gebruikt haar meest vermaarde club, destijds toch hofleverancier van onze vrienden, om spijt te betuigen van de andere grote diefstal uit onze gezamenlijke geschiedenis. Bovendien, zo blijkt uit deze meezinger, een aanrader(!), hebben ze veel ontzag voor ons.

Onzin? Het zal me jeuken, want het uittenue van Bayern is simpelweg absurd. Zelfs FC Twente, of elke Limburgse club zou het niet in het hoofd halen om een uittricot in de Duitse kleuren te laten maken. Wij zijn naïef, maar niet dom.

Zie hier Europees Kampioene Leonie Meier. Lijkt zij meer op een lekkere Mädchen, of gewoon een gezonde Hollandse deerne? Oordeel zelf.

Persmuskieten

Vorige week was de eerste persconferentie van Louis van Gaal bij Manchester United. Hoewel ik niets heb gehoord waardoor de kans zou bestaan dat ik een van mijn lichaamsdelen zou kunnen verliezen, ligt het Nederlandse journaille in een deuk om zijn Engels. Van Gaal vertaalt een opmerking letterlijk uit het Nederlands naar het Engels, het licht uitdoen. De persmuskieten rollen over de grond van het lachen.

Ik hoor ze niet over I have the age to see him play (over Bobby Charlton), in plaats van I have seen him play, my outmost best, in plaats van utmost,. dependable if I am out already (over het feit of hij er al uit is wie de aanvoerder wordt.) Persoonlijk vond ik deze grappiger, maar dat zal wel aan mij liggen. Het zegt wel alles over het niveau van het Engels van de Nederlandse sportpers; niveautje Van Gaal.

Met stijgende verbazing zag ik de Tweets voorbij zoeven. Nog deze maand, juli 2014, was Louis een held, en de belichaming van de onverwachte derde plek op het WK, nu moet er weer hard op de man worden gespeeld. Wat winnen dergelijke lieden daarbij? Etaleren zij hun fantastische talenknobbel? Voelen zij zich als het jongetje dat het verste kan plassen, omdat zij Louis ergens op aan spreken? Vanachter een twitter account kan het nog wel, maar dit zijn dezelfde mensen die Van Gaal’s persconferenties met een Pampers bezoeken, omdat ze bij de eerste tekenen van Orkaan Louis bibberend om hun mammie roepen.

Journalisten stellen dat ze onder het mom van persvrijheid zich van alles kunnen permitteren. Ook geheime trainingen moeten aan de buitenwacht worden getoond, want het is nieuws. Dat de tegenstander daarvan meer profiteert dan Jan met de Skippybal zal de reporter worst wezen. Als een hijgerig bakvisje die voor het eerst in het wild wordt losgelaten, op jacht naar een voetballertje, zoemt de persmuskiet langs de afgesloten omheining, op zoek naar een gaatje in het hek om daardoor iets te kunnen filmen.

Respect opbrengen voor de opinie van een ander zit er niet in. Als zij met hetzelfde venijn waarmee Louis telkens wordt aangepakt een internationale lobby opstarten om Rusland per direct te weren uit alle sportieve competities, alsmede het door corruptie verkregen WK van 2018 in te leveren, dan zouden ze zo maar eens een heel eind kunnen komen. Helaas is het Van Gaal bashen een veel leukere bezigheid. En nuttiger ook.

Maar zeg het niet hardop. Foei, een journalist mag je niet bekritiseren. Die vindt van zichzelf dat hij, of zij, een positie bekleedt die gelijk is aan een laat 19-e eeuwse dorpsdokter, of directeur van het lokale bankfiliaal. Onaantastbaar, en vooral, de beste (inderdaad, Louis’ favoriete feestkreet) Uit kritiek op een persmuskiet en de verslaggever reageert als een Spanjaard die met 5-1 heeft verloren. En daarvan trekt de inkt spontaan uit mijn tatoeage.

Wie wil uitdelen, moet kunnen incasseren, of in het Engels:

If you can’t stand the heat, get out of the kitchen (zoek maar op jongens, het is een gezegde, dus extra moeilijk).

Kwaliteit

Terwijl half Nederland met een strak plassertje of nat broekje rondloopt vanwege een heerlijk WK, een –fantastische– derde plek en de Duitse (eind)zege, voel ik mij een ietwat onbegrepen.

Heeft dan echt niemand gezien dat Höwedes niet de bal, maar Zabaleta’s knie speelde? Vond echt niemand de charge van Neuer tegen Higuain een soort van rode kaart? Sinds wanneer mag je als keeper zo met je knie uitkomen? Volgens mij doet die meneer aan Muay Thai, en klust hij in het weekend bij als doelman bij de lokale FC.

Maar goed, van een organisatie die een WK aan Qatar geeft en Messi tot beste speler van het WK bombardeert mag je geen al te hoge verwachtingen hebben. Scheidsrechters toonden ook nu weer de noodzaak van videoarbitrage aan, maar Sepp B is niet zo een TV kijker, naar het schijnt.

Bakary Gassama, de Gambiaan die moeiteloos Nederland – Chili tot een goed einde bracht was een betere kandidaat geweest, ook al omdat hij niet van een de continenten der finalisten komt. Maar FIFA en fair play is als Israel en Palestina.

Helaas weigert men in Nederland kwaliteitsprogramma’s rond een EK of WK te maken. Zowel Studio Brasil als VI Oranje irriteerden in extreme mate vanwege slechte presentatoren die zichzelf belangrijker vinden dan hun gasten en hen derhalve om de haverklap de mond snoeren; bejaarde analisten die trainers met dictators verwarren; pillenslikkende patiënten die zichzelf in een speelfilm wanen en studiogasten die geen wedstrijden kijken omdat ze niets met voetbal hebben, maar wel elke kerel stevig in de bips willen vatten omdat iedereen eigenlijk stiekem homo is en een skippybal heeft.

In Amerika had ESPN met Ruud van Nistelrooy en Roberto Martinez (coach van Everton, FA Cup winnaar met Wigan) twee deskundige en komische kerels aan tafel. Samen met de presentator, het kan dus wel, maakten zij van elke uitzending een aangenaam schouwspel. Naast de lekkere wijven en strakke piña colada’s (of was het andersom?) in de VS miste ik dat nog het meeste van alles bij terugkomst. Ja, dat zegt iets over mijn geestesgesteldheid, maar aangezien niemand deze column leest, het kan geen kwaad.

Bij ESPN hebben ze geen gefingeerde ruzies nodig om de kijkcijfers op te krikken, zij pakken het slimmer aan. In plaats van eeuwige herhalingen, melige plaatsjes en het beledigen van gasten zonder zelf een weerwoord te accepteren, leveren zij gewoon kwaliteit. Iets voor Nederland? Het is maar een ideetje, hoor, ik zei al, ik voel me een ietwat onbegrepen. Wellicht moet ik zelf gewoon weer aan de medicatie.

Hoe dan ook, na de Paellaterreur krijgen we nu de Bratwurst dominantie, want in Duitsland hebben ze hun zaakjes aardig voor elkaar. Het komende EK kunnen we per whatsapp afdoen, want deze ploeg is nog jong, gretig en bulkt van de kwaliteit. Daar bovenop zit een topcoach, dus in Nederland kan de polonaise nog even voortduren ter ere van Die Mannschaft. Eigenlijk heel raar, want kwaliteit en Nederland is als FIFA en Fair Play