Our name is Vie, Pie Es Vie,

Terwijl deze letters op het papier verschijnen hoor ik ‘s werelds meest befaamde filmtune, de penetrante gitaar en schallende trompetten in mijn geestesoren en nadert een grijze Austin Martin met grote snelheid. De wagen komt op mij af, en lijkt door een tijdmachine te gaan. Ineens is het een donkere, 21^e-eeuwse SUV, met extra grote wielen geworden. Achter de wagen is een klein aanhangertje, afgedekt met een tentdoek.

Als eerste zie ik PSV’s eigen Q, technisch directeur Marcel Brands, uitstappen. Met een veel te grote zonnebril op een zwaarbewolkte winterdag lijkt hij de aandacht af te willen leiden van M, aka voorzitter Tiny Sanders die onder de wagen hangt, vandaar de hogere banden zodat hij zich in een prettige comfortzone bevindt. Nadat hij zich heeft laten vallen en zich een ietwat houterig over de grond laat rollen, valt mijn oog op het tentdoek van het aanhangwagentje. Aan de geïmplanteerde haarsprieten te zien bespiedt Advocaat, Dick, Advocaat de omgeving.

Deze kleine, grote man leest en ziet alles, en dan vooral achter elke boom een levensbedreigende entiteit, en is daarom al decennialang de enige echte James bond van de voetballerij. Deze discrete gentleman die zijn kaken zo stijf op elkaar houdt dat hij zelfs zijn echtgenote geheim weet te houden, is als trainer bijzonder succesvol.

De muziek is afgelopen en vergeefs tracht ik de Bondvrouwen te ontwaren, daar kom ik immers voor. Dom natuurlijk, het eerste elftal is de Bondgirl. Hoewel de moderne bondvrouwen meer ballen en karakter hebben dan PSV-1, is het aan die ploeg om het publiek te verleiden met sensueel voetbal. Ook daar slagen ze al jaren niet in, ondanks het hoge juffersgehalte van de spelers.

Nadat het trio zich achter de hermetisch gesloten hekken van hoofdkwartier de Herdgang heeft verschanst, staan wij volgers machteloos te kijken en begint het gespeculeer.

Bij een beursgenoteerde onderneming moet je zo nu en dan je snater houden. In Eindhoven heeft men dit probleem niet. Niemand begrijpt waarom men niet bekend wil maken wat iedereen al weet. Advocaat, Dick Advocaat vertrekt na dit seizoen, en Philip Cocu, een beetje een Harry Potter figuur in deze film, wordt de nieuwe tovenaar in het gemoedelijke Brabantse.

Met dergelijke strapatsen wordt je dus vanzelf het nationale lachertje, iets wat je uiteraard doodleuk op de media afschuift. Hoewel de doorsnee journalist net zulke lange tenen heeft als Derksen en Genee samen, blijven het wel verslaggevers: mensen die opschrijven wat ze zien en horen.

Daarnaast heeft de club een nieuwe superschurk tegen zich in het harnas gejaagd, de mededingingsjagers van de EU. Onder leiding van de op Javier Bardem geïnspireerde schurk uit Skyfall, Joaquín Almunia, wordt de club ernstig in het voortbestaan aangetast, omdat men in alle wijsheid heeft besloten staatssteun te accepteren maar dit lekker niet aan de EU te melden. Hopla, pak aan, stelletje rakkers! En Amsterdam natuurlijk

Ook dit seizoen zal de titel, voor het 5^e jaar op rij, niet naar Eindhoven gaan. Nog twee titelloze jaren, en dan heeft PSV een nieuwe bijnaam: 007