Humanitair werk

Voor het beoefenen van het edele voetbalspel dient men over de volgende zaken te beschikken: twee ploegen met bij voorkeur elf spelers van hetzelfde geslacht. Een stuk terrein, zo egaal mogelijk en het liefst voorzien van wat verse groene sprieten zodat de bal enigszins kan rollen. Twee doelen, een handig middel om de stand te bepalen, enkele lieden die proberen de boel in goede banen te leiden. Een overdosis opportunisme, en tot slot een ego ter grootte van een Melkweg.

Nog niet zo lang geleden nam je bij een sollicitatiegesprek je cv mee, en kwebbelde je met de wederpartij over de inhoud daarvan. Slechts een enkeling kan die procedure overslaan omdat men hem al binnenboord had en diens potentieel al eerder had onderkend. Louis van Gaal in 1991 was zo een voorbeeld. Hij werd benoemd als opvolger van de naar Real Madrid vertrokken Leo Beenhakker zonder iets noemenswaardigs te hebben laten zien om die promotie te rechtvaardigen. Wat volgde waren enkele jaren van sportieve terreur in een verkeerd rood / wit shirt.

Sindsdien is Louis de weg een beetje kwijt. Afgelopen januari meldde hij dat de aanstelling van Guardiola bij Bayern logisch was, omdat Pep een Van Gaal adept is en Bayern nog steeds de Van Gaal Doctrine aanhangt. Inderdaad, Van Gaal spreekt altijd over zichzelf in de derde persoon, iets dat zelfs Beatrix wijselijk naliet.

Tegenwoordig is een cv niet meer voldoende. Dat heeft iedereen. Je moet aantoonbaar een club hebben beter gemaakt, in plaats van alleen spelers. Het voordeel van deze denkwijze is dat prijzen bijzaak zijn geworden. Uitstraling laat zich tegenwoordig kennelijk ook meten in ereplekken, en vooral het voor de club verdiende geld.

Journalisten hier in Spanje zijn niet overdreven kritisch, deels vanwege gebrek aan persoonlijkheid, deels uit angst geen medewerking te krijgen van de voetballerij. Een beetje overdreven natuurlijk, het werkloosheidspercentage is slechts 27%, dus waar hebben we het over.

Toch waagde een van hen het om een kritische vraag te stellen aan Mourinho: Had The special One gefaald?

José zette zijn psychopatenblik nog drie tandjes strakker en haalde een lijstje tevoorschijn. Op een toon die suggereerde dat hij belangrijk humanitair werk had verricht, noemde hij de waslijst aan gewonnen prijzen op: “de beker, voor het eerst in decennia, vorig jaar de landstitel, en dit jaar weer een bekerfinale. Wij stonden drie keer op rij in de halve finale van de Champions League en hebben de hegemonie van Barça doorbroken.”

Kortom, dankzij zijn aanwezigheid bij Real Madrid konden de socio’s weer met opgeheven hoofd over straat. Zijn aanwezigheid had hun leven van een enorme kwaliteitsimpuls voorzien.

Starend naar de TV voelde ik hoe mijn tenen spontaan van mijn voeten vielen en hoorde ik ze in mijn schoenen rammelen. Hij kwam naar Real Madrid om de Champions League te winnen, en wil niet eerder weg dan dat het hem is gelukt. Inmiddels is duidelijk dat men zijn regime niet meer accepteert.

De prestaties van Mourinho zouden bij een club als, noem een dwarsstraat, Ajax, een standbeeld opleveren. Bij Real Madrid kijkt men vreemd genoeg alleen maar naar concrete prijzen; de schuld is dermate hoog dat een dozijn gewonnen Champions Leagues die nog niet kan wegpoetsen. Ereplaatsen en nationale bekers zijn dus alleen voor sukkels interessant. 

En die willen ze niet bij de Koninklijke.