De smerige dolkstoot van een wanhopige sportbond

Vaste lezers weten dat ik het wielrennen al jarenlang niet meer volg. Dit vanwege de hypocrisie binnen de bond en koersdirecties die loodzware wedstrijden presenteren en tegelijkertijd mordicus antidoping zijn. Zoals Armstrong vorige week in een interview zei: de Tour schoon winnen kan niet. En datzelfde geldt voor de Giro en de Vuelta.

Lance is er over krap drie weken niet bij, als de honderdste Tour in een avondrit op de Champs Elysées eindigt. Alle levende oud-winnaars zijn erbij. Jan Ullrich (’97), Bjarne Riis (’96), die beiden toegaven doping te hebben gebruikt mogen lekker aanschuiven bij de feestelijkheden. Ook Eddy Merckx, Joop Zoetemelk en tal van andere betrapte coryfeeën worden in het Franse zonnetje gezet als helden die pagina's heroïsche Tourgeschiedenis schreven. Deze hypocrisie heeft zoveel maagzuur geproduceerd dat ik een plastic zak onder mijn slokdarm heb moeten hangen, omdat mijn maag is verpulverd.

Marco Pantani won de chaotische Tour van 1998 ( de Tour Dopage met het Festina schandaal), en was daarmee de laatste echte klimmer die de ronde wist te winnen. In de stijl van Federico Bahamontes (’59)  en Lucien van Impe (’76), (twee andere grote klimmers) maakte de kleine Italiaan het verschil in het hooggebergte. Hij profiteerde van een zwakke dag van Der Jan die vermoedelijk een verkeerde spuit in zijn Duitse kont had laten zetten.

Pantani was een aparte. In de Italiaanse krant l’ Occidentale  staat de volgende anekdote. In 1992 had de 22-jarige Pantani de amateurversie van de Giro gewonnen en werd begeerd door profploegen. Hij stond op het punt een contractje te tekenen, voor een minimaal salaris, en vroeg aan de ploegleider hoeveel geld hij zou krijgen indien hij de Giro of Tour zou winnen. De verbijsterde manager kon de branie wel waarderen en herschreef het contract, zodat Pantani, in geval van het onwaarschijnlijke, een mooie cent zou verdienen. Zes jaar later won hij beide koersen.

Daarna ging het helemaal mis. In 1999 werd hij, vlak voor de start van de laatste bergetappe in de Giro, die hij weer zou winnen, uit de koers genomen. Zijn bloedwaarde was te hoog (52% waar 50% de limiet was.). De Piraat was zo gedesillusioneerd dat hij naar de coke greep.

Zijn laatste grote zege was in 2000 op Mont Ventoux, waar Armstrong de Italiaan de ritzege gunde. De Amerikaan deed het uit respect voor zowel de berg als de klimmer, maar Pantani was furieus en voelde zich vernederd. Enkele dagen later won hij nog de rit naar Courchevel, en dat was het laatste wapenfeit van de immens populaire renner.

Pantani verdronk in het moeras van zijn instabiele geest, en overleed op Valentijnsdag 2004 in een hotelkamer in het Italiaanse Rimini, waar hij zich al enkele dagen had opgesloten. Autopsie wees uit dat een overdosis cocaïne hem fataal was geworden.

De voorzitter van de UCI, de internationale wielerfederatie, Pat McQuaid wil Pantani nu postuum strippen van zijn Tourzege. U begrijpt, de plastic zak in mijn lichaam is vervangen door een bak van gewapend beton, gesloopt uit oude bunkers hier in de omgeving.

De wielrennerij is van hypocriet en geflipt teruggevallen naar ronduit achterlijk.

Ik wens u veel plezier met de Tour, en vergeet niet dat de winnaar 100% gegarandeerd vol zit met chemicaliën waarvan u en ik niet eens weten dat ze bestaan.Want een grote ronde winnen zonder doping is nog steeds niet mogelijk. 

Met dank aan hen die de koersen en de sport organiseren en reguleren en geen middel schuwen om selectief oud-winnaars te weren van het festijn dat Tour de France heet. 

Ben benieuwd welke doping die dames en heren tot zich nemen, want dit soort willekeur kan niet uit nuchtere hoofden komen.