Winnaars

Het opportunisme in de voetballerij is grenzeloos. In onze genadeloze honger naar nieuws jagen wij spelers en trainers op, om elke dwarszittende visgraat ter hoogte van de derde nekwervel aan een grondige analyse te onderwerpen. Maar waag het niet als speler of trainer om je emoties te tonen, want dan staan de moraalridders met hun Calvinistische vingertje te schudden. Foei!

In de voetballerij heb je een slag mensen rondlopen die worden betiteld als winnaars. Zij die er alles aan doen om te winnen. Mocht dat een keertje niet lukken, het blijft immers sport, dan slaan de stoppen door, en vliegen reclamebordsplinters en lichaamsdelen van voorzitters door de lucht.

Hooligans zijn dus ook winnaars, aangezien zij zich eveneens na een verloren wedstrijd laten gaan. Ook na een gewonnen potje, overigens, maar dit geheel terzijde, de adrenaline moet er hoe dan ook effe uit, he. Ook dat kenmerkt een winnaar, temperament.

Onze Italiaanse vriend Graziano van Feyenoord, groot gemaakt door supporters, vanwege zijn doelpunten en geile uiterlijk, praatprogramma’s, vanwege zijn doelpunten en geile uiterlijk, en een boek over hem, waarin hij vertelt over zijn doelpunten en geile uiterlijk, is nu de gebeten, zij het ietwat geile, hond.

Nadat hij zijn frustraties over het mislopen van de landstitel de vrije ruimte liet, staat iedereen klaar om hem nu hardhandig van de sokkel te sjorren waar ze hem zelf met veel kabaal hebben opgezet. Ineens is hij geen winnaar meer, maar geschift.

Los van het feit dat Feyenoord opmerkelijk verval vertoont in de tweede helft van een wedstrijd, indien een stuk of drie schoonzonen behept waren geweest met een beetje Pellé mentaliteit, zou Feyenoord nu op koers liggen om de dubbel te winnen. Nu mag Ajax de prijzenkast gaan vullen, om in februari 2015 weer genadeloos te worden afgeslacht in de Europa League door een derderangs clubje, met een goede dokter op de bank, en een stelletje winnaars in het veld.

Wekelijks klagen de heren kenners en analisten over de kwaliteitsarme Eredivisie. Een combinatie van te jonge spelers en gebrek aan mentaliteit is de oorzaak van de verschraalde competitie. Kortom, in Nederland is het dus nooit goed. Pelle is ineens gestoord en Stefan de Vrij is een watje. Zodra de Feyenoord verdediger er in wil kletsen, doe hij dat zacht gezegd onhandig. Maar hij probeert het in elk geval. Uiteraard is dat niet naar de zin van de volgers, die maar niet willen begrijpen dat tijden veranderen.

Gelukkig lopen er in de Eredivisie geen slopers van het kaliber Pepe en Sergio Ramos rond. Winnaars die lachend je onderbeen in drie stukken schoppen en vervolgens de scheidsrechter te lijf willen gaan omdat die het lef heeft een gele kaart te trekken.

Nu heeft Theo Janssen zijn afscheid aangekondigd, en loopt iedereen te zemelen dat hij rookt en drinkt. Feit is dat het voor hem de juiste balans was, en dat zijn voetbalkwaliteiten er niet onder hebben geleden. Integendeel. Maar ook Theo is een winnaar, en die hebben nu eenmaal iets extra’s. Soms blijven ze op het randje, een enkele keer vallen ze erover.

Het zij zo. Sport en emotie zijn met elkaar verstrengeld als Bobbi Eden in een kluwen pielemuizen.