IJshockey is Canada’s
favoriete sport. Het land is 8-voudig Olympisch kampioen, en 24-voudig
wereldkampioen. Twee Canadese clubs, Montreal Canadiens en de Toronto Maple
Leafs, hebben, in die volgorde, de best gevulde prijzenkast.
Beiden behoren tot de zogeheten Original
Six, de zes clubs die in 1917 de NHL oprichtten, de professionele ijshockeyliga
van Canada en de VS. De kampioen wint de Stanley Cup, ‘s werelds belangrijkste
clubprijs in het ijshockey.
Zoals elke club hebben beiden een
interessante geschiedenis. Maar één episode springt eruit: de elf jaren van Bill
Barilko, een van de meest opmerkelijke sportieve randgebeurtenissen ooit.
5 april 1951.
Het was de verlenging in
de vijfde wedstrijd (van de best of seven
serie) in de strijd om de Stanley Cup. Ook de vier voorgaande wedstrijden
werden pas in de extra tijd beslist, waardoor sportief Canada van deze serie smulde.
Anno 2013 is dit nog steeds de enige keer dat alle finalewedstrijden in
verlenging eindigden.
Als de Toronto Maple Leafs zouden scoren dan
zouden zij de vijfde Stanley Cup in zeven jaar winnen. In de volgepakte Maple
Leaf Gardens moedigden 12, 586 luidruchtige supporters hun ploeg aan.
De 24-jarige Toronto verdediger
William “Bashin’ Bill” Barilko kwam van links aangesneld. De puck lag te ver voor
hem uit. In zijn kenmerkende, spectaculaire stijl dook hij richting puck.
Miraculeus wipte hij met de bovenzijde van zijn stick de bevroren rubberen
schijf hoog richting het doel. Gerry McNeil, de keeper van Montreal spreidde
zijn armen, maar de puck zweefde onder zijn stick door.
Bashin’ Bill Barilko
bezorgde Toronto een reden voor een feestje, en zichzelf nog meer roem.
William Barilko
Barilko werd op 25 maart
1927 geboren in Timmins, Ontario als kind van Oekraïense immigranten. Ondanks dat
Toronto 700 km
zuidelijker ligt had de jonge Billy maar één droom: spelen voor de Leafs.
Hoewel zijn talent op vroege leeftijd al zichtbaar was, ontbraken de middelen
om dat te ontwikkelen. De familie was niet erg rijk en jeugdprogramma’s in zijn
regio bestonden nog niet.
Hij viel op door zijn furieuze bodychecks en
verdedigend talent, terwijl hij altijd aanvallend dacht en handelde.
Uiteindelijk belandde hij in Hollywood, waar hij voor een kleine, lokale club
uitkwam, de Wolves, die inmiddels niet meer bestaan. Destijds was het een satellietclub
van de Maple Leafs.
Tot veler verbazing
pikten de Maple Leafs hem in 1947 op. Kenners begrepen deze transfer niet, maar
Barilko verkeerde logischerwijs in hogere sferen. Niet alleen speelde hij bij
zijn favoriete club, de ploeg verkeerde in uitstekende vorm en had twee jaar
eerder de Stanley Cup gewonnen.
Barilko speelde zich snel
in de eerste lijn (de basis) maar kreeg ook kritiek op zijn te aanvallende
spel. Zijn filmsterrenuiterlijk in combinatie met zijn populariteit bij
ploeggenoten en supporters bezorgden hem een aureool van onkwetsbaarheid.
Glimlachend liet hij de kritiek van vooral het bestuur van zich afglijden, en
bleef zodoende één van de pijlers onder het succes. Hoewel hij gemiddeld maar
drie goals en vijf assists per
seizoen maakte waren zijn defensieve statistieken indrukwekkend, mede omdat hij
de tegenstanders verder van zijn doel opving dan gebruikelijk. Daarnaast stond
hij aan de basis van vele aanvallen.
Nadat hij die fameuze
goal had gemaakt besloot het bestuur om zich koest te houden. Met hem waren
vier Cups gewonnen, hij speelde zeer constant, lag goed in de ploeg en de fans
hielden van het flamboyante talent. Men wilde hem onder geen beding kwijtraken.
Een weekendje weg
In de zomer van 1951
nodigde zijn tandarts Henry Hudson (sic!) uit zijn geboortedorp hem uit voor
een visweekendje. Hudson wilde de VIP een passende behandeling geven, en haalde
zijn watervliegtuig van stal om naar een goede stek te vliegen.
Barilko vond het prachtig;
in die tijd waren dergelijke uitstapjes even zeldzaam als commerciële ruimtevluchten
nu.
Op de terugweg verdween
het toestel van de radar.
Aanvankelijk dachten
mensen uit Bill’s omgeving dat het weer één van zijn practical jokes was. De extraverte Barilko hield van een geintje en
schroomde niet daarin de grenzen op te zoeken.
Desondanks werd er wel direct een grote
zoekactie op touw gezet, in een gebied. met een oppervlakte van 26000 km2.
Naarmate de nieuwe
seizoensvoorbereiding naderde, waren diverse mensen ervan overtuigd dat Barilko
zou komen opdagen.
Maar op de eerste training bleef zijn
uitrusting onaangeroerd.
Het besef drong door dat
Barilko en Hudson waren overleden. De toch al populaire atleet werd gedurende
de jaren die daarop volgden steeds meer kwaliteiten toegedicht. Dat had niet
alleen met zijn leeftijd te maken; de oppermachtige Leafs verloren hun brille
en waren geen schim meer van de ploeg die de NHL in een ijzeren greep had
gehouden.
Pas in 1959 bereikte de
club weer een finale. Andermaal waren de Canadiens de tegenstander. Na vijf
wedstrijden beslisten de Quebequois de series in hun voordeel. Een jaar later
hadden de Canadiens, in een herhaling van de vorige finale, aan 4 potjes
genoeg.
In Toronto hield men zich
er maar aan vast dat men eindelijk weer de finales hadden bereikt, ook al
leverde het niets op behalve leedvermaak. Extra zout in de wonde was dat de
Canadiens hun vijfde Stanley Cup op rij wonnen, en dan ook nog eens met een 4-0
eindstand, een record dat nog steeds staat.
In april 1962 was het dan
eindelijk raak. De Chicago Black Hawks werden met 4-2 verslagen, zodat de beker
na 11 jaar terugkeerde naar Toronto. Het was de langste periode voor de club
zonder Stanley Cup winst.
Toeval bestaat niet?
Zes weken later, 7 juni 1962.
Helikopterpiloot Ron Boyd was in bergachtig en bebost gebied zijn
fotoapparatuur aan het testen. Ineens zag hij beneden hem iets schitteren. Onmiddellijk
wist hij dat het een vliegtuigwrak was, en hij dropte een rol wc papier om de
herkenning te vergemakkelijken.
De volgende dag vonden reddingswerkers de
botten van piloot Henry Husdon en Bill Barilko, nog steeds in hun stoelen met
de riemen vast. Aan de hand van de schedelverwondingen was het duidelijk dat
beiden op slag dood waren geweest.
Onderzoek bracht aan het licht dat een
combinatie van slecht weer en Hudson’s onervarenheid de crash hadden veroorzaakt.
Het was geen enkele
ijshockeyfan ontgaan dat Toronto in de elf jaren tussen de verdwijning en de
vondst van Bashin’ Bill geen Stanley Cup meer had gewonnen. Hoewel het geen
echte vloek betreft staat dit verhaal wel in die categorie, vanwege de
opmerkelijke samenloop van omstandigheden. Zoals een fan het destijds
verwoordde: “we hebben ze nu allebei terug.”
Nasleep
De jaren daarop
bevestigde de Leafs haar suprematie. In 1967(!) wonnen de Tronto Maple Leafs
hun 13e en laatste Stanley Cup. Desondanks is het anno 2013 nog
steeds de meest waardevolle NHL club met een geschatte waarde van 1 miljard
US$.
In 1993 wonnen
aartsrivalen Montreal Canadiens hun 24e Stanley Cup. Sindsdien won
geen enkele Canadese club meer de hoofdprijs. Canada huilt.
In dit geval is het geen
vloek, maar het belastingklimaat dat bij de zuiderburen veel gunstiger is zodat
de beste salarissen in de VS worden betaald.
Desondanks blijft een van
meest opmerkelijke verhalen in elk geval in Canada.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten