Boegbeelden en iconen

De voetballerij is met hetzelfde opportunisme en conservatisme aan elkaar genaaid als een leren vijfje afkomstig uit een Adidas- of Nike-fabriek in Bangladesh.

In schulden verdronken topclubs spenderen komende zomer honderden miljoenen omdat ze allemaal kampioen moeten worden en de Champions League willen winnen. Dat wordt weer een dolle boel in Engeland, Spanje en Italië.

Het conservatisme wordt veroorzaakt door een stelletje fossiele bestuurders, die allang achter de geraniums hadden moeten zitten, maar toch kans hebben gezien te ontsnappen aan het immer waakzame oog van moeder de vrouw.

Conservatief denken komt voor uit angst. Wat de boer niet kent, vreet ‘ie niet, en vroeger was alles beter. Het is daarom dat voetbalclubs geregeld op zolder te vinden zijn om te kijken wat voor versleten vedetten ze onder het stof vandaan kunnen halen. Middels het wanhopig vastklampen aan een te ver verleden hoopt men de firma weer wat uitstraling te bezorgen.

Slechte resultaten liggen immers nooit aan de slechte selectie, de geflipte trainer of een malle Technisch Directeur, maar aan het ontbreken van een uithangbord.

Het liefste hebben ze daarom een icoon als boegbeeld.

Een icoon is een onder strenge, kerkelijke regels vervaardigd schilderij van een of andere heilige. Los van het feit dat het dingen zijn, en geen mensen: heiligen zijn in de voetballerij nog niet met drie Hubble telescopen te vinden.

Nu ja, Folkert Velten was een redelijke goedheiligman. De oud-spits van Heracles Almelo speelde uit religieuze overtuiging nooit op zondag en maakte derhalve zijn doelpunten alleen in de Eerste Divisie.

Een boegbeeld vindt men oorspronkelijk terug op oude zeilschepen, die boot en bemanning tegen gevaar en vervelende geesten moesten beschermen. Boegbeelden hadden geen bijbaantje als vertegenwoordiger van de rederij.

Sinds de Romeinse Tijd is de 86 jaar oude Alfredo di Stefano het iconisch boegbeeld van Real Madrid; hij is zelfs erevoorzitter. Momenteel ligt hij een beetje onder vuur omdat hij van zijn kinderen niet mag trouwen met een vijftig (50) jaar jongere(!) dame.

Via de rechter proberen zij hem nu ontoerekeningsvatbaar te laten verklaren. Uit protest weigert hij sindsdien zijn rolstoel te verlaten en zwaait af en toe vervaarlijk met zijn wandelstok. Zijn aanstaande duwt hem lachend door de stad, met een slabbetje in haar kontzak.

Alfredo’s voornaamste clubtaak: het overhandigen van het shirt aan nieuwe spelers tijdens persconferenties. Een ander uithangbord, Emilio Butrageño zit in ieder geval nog in het bestuur, maar de voormalige topspits heeft het charisma van een mier in verregaande staat van ontbinding. Weliswaar heeft hij zinnige dingen te melden, maar dat maakt hem juist ongeschikt voor de functie van iconisch boegbeeld.

Die lachen braaf in de camera en zeggen een beetje rare dingen zodra een microfoon onder de neus wordt geschoven. Een spraakmakend privéleven is een pre, geen betere publiciteit dan negatieve, terwijl een normaal IQ niet echt als aanbeveling geldt.

Een iconisch boegbeeld is het voetbalequivalent van een Miss Noem Een Land.

Met een op het punt van uitlekken staande sekstape met een banaan achter de hand.